Eten in literatuur: het kan zo mooi zijn. Eten is een heerlijk thema.
Omdat het leuk is om te doen. Omdat iedereen het moet, drie keer per dag, overal ter wereld – het is universeel, het gaat iedereen aan, het verbindt, het geeft identiteit. En dat is altijd zo geweest, de hele geschiedenis lang.
Een goed auteur kan een gerecht of een maaltijd zó beschrijven dat je er honger van krijgt. Beschrijvingen van smaak, structuur, geur en kleur zijn slechts letters op papier maar als het goed gedaan is proef en ruik je het eten terwijl je leest.

Maar wat kan het ook fout gaan. Vaak is eten in literatuur helemaal niet smakelijk.
Maaltijden zijn gespannen aangelegenheden, waarin soms ronduit vieze gerechten ter tafel komen
– om over ‘spijzen’ als mensenvlees van een geliefde (in De Maagd Marino van Yves Petry) of hondenpoep (in het verhaal ‘Poep’ van Manon Uphoff) nog maar helemaal te zwijgen…
De avonden van Gerard Reve staat vol met voorbeelden van een zoons walging bij zijn vaders eetgewoonten.
De beklemming en de afkeer zijn haast tastbaar in deze meesterlijke passages.
De avonden is echter verschenen in 1947, een tijd van schaarste en zuinigheid.
Sindsdien is de welvaart enorm toegenomen en daardoor het belang dat we aan (lekker) eten hechten.
Anderzijds houdt de westerse samenleving zich steeds meer bezig met gezondheid, afvallen, eetstoornissen, wat wel en niet te eten. Het zal betekenen dat voeding in de literatuur
een belangrijk thema blijft – al dan niet appetijtelijk.

• FC Knudde: publiekssucces, verguisd door de kritiek
• Esther Gerritsen De Trooster
• Grijsbruine reeksen Van nazi-smetten vrij
• Het debuut Narcissus van Sol
• Berichten uit Boekenland
• De klassieker: Annelies Verbeke leest Frankenstein
• Boekenparen: Het leelijke jonge eendje in lelijke uitgaven
• Boeken op een voetstuk: Jacob Cats
• Ton Kok vertelt
• Schrijversportret: Joost de Vries is postmodern, maar geëngageerd

En nog veel meer in Boekenpost 158